Wspomnienie

Powiem bez słów Popatrzę tak szczerze spuszczając wzrok uparcie w dół składając myśli w jedną całość barwną mozaiką cudzych namiętności.. powiem gdy noc bezgwiezdna zapadnie wylewając na niebo litry czarnej farby jednolitość taka smętna niebezpiecznie niepojęta podnoszę wzrok, ukradkiem, powoli zadając mniej lub więcej przyjemności Gdziekolwiek ..patrz tutaj, przed tobą właśnie stoję wprasowana intryga w oczach mych, widzisz? jak węgielki teraz odbijają Twe spojrzenie Nie.. moje są niebieskie z nutką szarości - tonem niechcianego obrazu rzeczywistości wyrzeźbionego w dwóch ślepiach ręką wprawnego artysty uciekam więc w głębię błękitu niebios toteż spoglądam w nie częściej by każdy promyk nasycił je pełnią mimo, iż spoglądasz tak niedbale DZIEŁO fantazją malowane autorstwa wyobraźni której wodze tak odlegle uciekły daleko spod ręki mej by poznawać barwności świat i podlecieć...na tyle wysoko by przynieść mi błękitu kwiat gdy zapadnie świt niebawem uczucie, dusza, wszystko to z łóżek wstanie lecz nie przywróci smaku nocy napawanym się podczas westchnienia by mały oddech mój mógł rozproszyć chmury wędrować powolutku.. do góry zniknąć bez śladu i tańczyć w promieniach księżyca nieubłaganego...ciągle.. wiecznego.