06.06.2024 r.

Umierające myśli

Moje powszednie sny przypominają

o nienawistnej ciszy,

która zrodziła się, aby nakarmić

zbyt przerażonych, by samodzielnie

istnieć.

Moja wolność, wyszczerbiona

w paru miejscach,

nie sprzeciwia się umierającym

myślom, rodzącym się

słowom.

Skrawki linii życia wyznaczają

drogę ku Twojej balladzie,

śpiewanej tak odlegle, tak wiernie,

że księżyc przyznał się

do kradzieży,

a gwiazdy załkały srebrzyście.

Północne niebo, poczęte

na marginesie,

dziś kojarzy się wyłącznie z nostalgią,

dla jakiej nie potrafię

wzajemnie kochać.

Pocieszona poszumem Twoich pragnień,

zrzucona na niegdysiejsze dno

najpiękniejszej z łez - zmagam się

z niedosytem wiary,

że to, co skazane,

nie do końca pozostaje bezsenne.

Wciąż brak mi drogi,

która kochałaby podeszwy

mojego serca. Nadal śnię

w nieznane, choć Twoje ciało czai się

za rogiem, gotowe nasycić mnie

swoim soczystym miąższem,

ciepłolubnymi dłońmi,

przesądzonymi muśnięciami...