25.06.2024 r.

Nienasycone oczekiwanie 

Spełnia się wyblakłe pragnienie - dla niego

wciąż tu pozostaję.

Słyszę, jak przez sen płynie

czarna rzeka przyszłości; strome brzegi

nie sprzyjają zderzającym się

myślom, zbyt rozkochanym

w sobie słowom.

Znów przybywa zbyt długi poranek,

kiedy łza zderza się z sumieniem,

na które czekałam skwapliwie

od kilku pokoleń.

Nie potrzebuję Twoich szerokich myśli,

nie wymagam pragnień -

wszystko, co mam, mieści się

w piątym kącie duszy.

Nie chcę, abyś znosił mi dzbany

świeżo zebranych pocałunków;

nie chcę, aby ciało dopasowywało się

do marzeń.

Jestem tu po to, aby karmić Tobą

moje sny, nienasycone oczekiwanie.

Powracam, choć życie -

z lekka bezsenne - usiłuje dostać się

pod maskę.

Odszukałam Cię tam, gdzie nie sięgają

ludzkie serca.

Odnalazłam Cię za rogiem ulicy,

gdzie nigdy nie zagląda Bóg.

Ukryłam pośród mgieł - tam, gdzie

naiwni wciąż czekają na apokalipsę.

A kiedy mój czas wyda

ostatnie tchnienie, kiedy ciało obróci się

w wieczność - zakochamy się

we własnych łzach, poddamy wolności;

z namiętnością noszącej wątłe imię.