25.06.2024 r.

Wszystko wiedzie w nieznane

Usiłuję przechytrzyć tęsknotę; wiem,

że jest zbyt dobrotliwa.

Próbuję pozbawić ciało horyzontu -

to wszystko wiedzie

w nieznane.

Moje ciężkostrawne łzy

wymykają się spod ciążącej powieki.

Tajemnica, zrodzona

z potajemnych wzruszeń,

dziś przywodzi na myśl tylko serce,

przecięte w połowie.

Nie wiem, czy odnajdę w Tobie

dość czasu, dość cienia,

aby dołączyć do świata.

Zburzone miasta, zranione niebo -

wszystko wiedze w stronę nadziei,

która nie wierzy w samą siebie.

Wiara w to, co przybędzie zawczasu,

jest modlitwą popełnioną

niby ostateczny oddech.

Zatrzaskuję za sobą usta - kształt

duszy nie pasuje do dłoni.

Może jesteś przypadkiem,

dla jakiego rozpraszam się w oddali?

A może to okruch czasu,

który nasyci mój dziecięcy głód?

Nie wymykaj się pocałunkom,

mojej bliskości, jaka wciąż nosi

Twoje imię.

Chciałabym ugrzęznąć w przyszłości

po serce, zrozumieć samotność,

która łasi się do nagich słów.

Przestańmy kaleczyć własne sumienia.

Napełnijmy duchem wieczność,

żeby udała się

przed granicę milczenia.