20.08.2024 r.

Namalować świat

Odszukałam drogę, widoczną

również dla niewinnych.

Znalazłam taką łzę, do której przyznają się

także wygrani.

Jestem, aby na płótnie czasu

namalować Twój świat - słoneczny

niby pierwszy uśmiech,

niepokonany niby cisza,

której nie roztrącisz krzykiem.

Istnieję, żeby móc opowiedzieć Ci

moją bajkę; wiem, że ta historia

prowadzi donikąd.

Nie boję się przeszłości,

przeraża mnie mniej

niż pośpiesznie zmierzony puls,

niż ciało, które pokryło się kurzem.

Serdeczna jest melancholia,

którą odziedziczyłam

po zbyt małych słowach; po bólu,

zwiastowanym przez pamięć.

Tworzę w pośpiechu jutrzejszy dzień -

za namową snu wykradam

Twoim dłoniom dotyk.

Przymykam serce, aby lepiej widzieć

swoją duszę.

Wdziewam najwykwintniejszy całun,

aby udowodnić, jak wiele tęsknot

potrzeba, aby przyznać się

do zmarnowanych godzin.

Przyjdź z odsieczą - mojej miłości własnej,

współczuciu i przeklętej gwieździe.