20.08.2024 r.

Czas wciąż jeszcze żyje

Niestworzone są rokroczne obawy

tutejszego człowieka.

Nieokiełznane skrawki dnia,

kiedy to po raz pierwszy

otworzyłam okno.

Skłamałabym, gdybym stwierdziła,

że moje ciało należy się światu.

Zawiniłabym uważając, że cisza

zawsze należała się

pierwszemu ludzkiemu słowu.

Odwracam twarz -

nie mogę uwierzyć, że czas

wciąż jeszcze żyje.

Moje dłonie próbują wywęszyć

iskrę planety, która - wykradziona

przez bezdomnego - kołysze się

sennie na swojej orbicie.

Z grzesznie rozwarstwioną duszą,

z wyczerpanym sercem,

wspinam się na kolana nieba;

zachłystuję krzykiem powietrza,

duszę własnym słowem.

Powracam

do ulubionych zakątków przeszłości;

szukam tam wolności,

która przysporzy znoszonym stopom

miarodajny raj, ziemię,

z którą mi nie do serca.

Jeszcze raz pożegnałam się

z kalendarzem,

ponownie rozwarłam serce,

aby bezsenność wypłynęła

na powierzchnię,

pomiędzy zmartwiałe chmury,

za którymi beztrosko przemija słońce.