20.08.2024 r.

Opada kurtyna powieki

Mój wątły czas jest dość błahy,

żebym otrząsnęła się

z marnotrawnego słońca.

Kryształowa krew, zamknięta

w klatce tęsknoty,

przynosi tylko ocenzurowane autobiografie,

sprawdzone historie bez kształtu

czy nasycenia.

Opada kurtyna zmęczonej powieki;

narzuca się granica między

światłem a wiarą, jątrząca się niby łza

zadana obosiecznym słowem.

Ciężarna kropla obłaskawia

moje przypadkowe istnienie; szkarłat

przypomina smutek, który znałam

tak dobrze.

Cicho, cichutko - u rzęsy zawisła

ostatnia wola nocy.

Jeszcze głośniej: wymykam się życiu,

aby bliżej poznać śmierć.

Nie potrafię zrozumieć,

w jakim kierunku udał się samotnie

zeszłoroczny bezczas.

Podkradam Bogu Jego epitafium,

spisane po omacku, pośród śladów

ostatniego stróża.

Kiedy jeszcze kochałam się

w niecierpliwym zapachu Twojego ciała,

kiedy powracał we mnie wieczór,

zadany Tobą - nie mogłam kontynuować 

czasu, lśnić jak północny nieboskłon.