Nie chcę czekac

Piękniejsza i inteligentniejsza częśc obozowej ekipy.

Ostatnimi czasy cały czas na coś czekam. Czekam na koniec lekcji. Czekam na program w telewizji. Czekam na obiad. Czekam aż urosną mi jagody na farmville'u. Czekam na zdjęcia. Czekam aż napełni się wanna. Czekam na święta. Czekam na weekend. Czekam na koniec prania.

I rzygac mi się tym już chce.

Oczywiście, każdy teraz z miną mówiącą "No co za kretynka" powie: to zajmij się czymś zamiast po prostu czekac!

Tak. W teorii wiele rzeczy jest proste. Jednak kiedy przychodzi co do czego, to nagle nic sensownego do zrobienia nie ma. I tak wychodzę z tego wszystkiego obronną ręką, bo robię przysiady. Korzyści na dłuższą metę niewielkie, ale zawsze coś.

Czekanie mnie wkurwia nieludzko. Tak po parę chwil dziennie i w ciągu roku tracę miesiąc. Na czekanie.

Staję się przez to jeszcze bardziej sfrustrowana i zgryźliwa niż przewidują ustawienia domyślne, co sprawia, ze staję się elementem potencjalnie niebezpiecznym dla świata i zwiększa się prawdopodobieństwo, iż mój nagły wybuch wściekłości doprowadzi do armagedonu.

A wtedy wyjedzie czterech jeźdźców apokalipsy i tak dalej.

W tym momencie chociażby czekam:

- aż przestaną bolec mnie zatoki

- na koniec roku szkolnego

- na święta

- na "Uwagę"

- na zdjęcia od fotografa

- na to, że ludzie zmądrzeją

- na ustabilizowanie się wagi

- na to aż się w końcu przeprowadzę i przestanę życ na kartonach.

Ja pierdzielę.

------------------------------------------

Piosenka na dziś: "Mój jest ten kawałek podłogi".