157.

Środa:

Sądziłam, że będzie łatwiej, bo na ogół jestem bardzo dzielna, ale trochę brakuje mi doby i siły czasem. 

Rano mam szkolenie, na które zawsze przychodzę niewyspana. Mam taryfę ulgową, bo wyglądam jak dziecko, trwam w zawieszeniu gdzieś pomiędzy kubkiem z kawą a różowym zeszytem. Umiem zdemontować cewnik. Brzydzą mnie ścięgna, z powodu ścięgien muszę iść się przewietrzyć.

Czwartek:

Zdaję egzamin z pierwszej pomocy. Mówię o tym kilku osobom, nikt nie gratuluje. Dochodzi do mnie, że może to żaden wyczyn. Jestem trochę smutna, chciałabym zrobić coś, żeby usłyszeć świetna robota. Po szkole mam pracę, a po pracy pracę. W domu jestem przed 22:00, chociaż wychodzę z niego o 7:00. Niedługo zaczną mi się zajęcia w szpitalu, a ja zastanawiam się, czy jeśli zrezygnuję z godziny snu, to czy zdążę zrobić trening? Droga samuraja wiedzie przez ten cały chłam, ale trzyma mnie w zdrowiu psychicznym. Tylko ogrzewanie mogliby już uruchomić, bo gdy wracam do domu okazuje się, że jest w nim piętnaście stopni, a ja śpię w bluzie Metallica z kapturem naciągniętym aż na oczy. 

Piątek:

Biorę jakieś dziwne zlecenie okropnie daleko od świateł i cywilizacji. W kieszeni ciąży mi ogromny, składany nóż, bo będę wracać w nocy przez ten ciemny krajobraz. Jeszcze kilka miesięcy temu byłabym przerażona, teraz po prostu jestem zła. Zła, że muszę chodzić z nożem jak wariatka, że poza miastem nie ma latarni, że świat jest tak popaprany, że dziewczynki ewentualnie muszą bronić się same.

Sobota:

Śpi u mnie dziś mały A. Nie widziałam go ponad miesiąc, na mój widok krzyczy Tola! i wskakuje mi na ręce. Większość dzieci nazywa mnie Tolą, zaczynam się tak przedstawiać obcym ludziom.

Niedziela:

Dzieci śpią długo, więc oglądam filmy i jem ciastka w łóżku. Po południu po A. przyjeżdża mama, a po Kacpra niedługo przyjedzie tata. Nie wiem na co spożytkować te kilka godzin wolności. Z dużym prawdopodobieństwem po prostu wyłączę telefon i się prześpię. Zaczęłam też wczoraj czytać Misery, może dokończę. Żałuję, że nie kupiłam nic dobrego do jedzenia, na szczęście mam tonę owoców. Nadal nie włączyli ogrzewania.