Bottom of the eye

~~~~~~~~~~~~~~~

Gdy widać już dno, lecz nie jesteś wystarczająco blisko by się od niego odbić.

Nie wiadomo, czy dosięgnąć go, by się od niego odbić, czy ze wszystkich sił starać się wypłynąć na powierzchnię.

Czasami boję się patrzeć w swoje oczy w lustrze. Mam wtedy takie wrażenie, że coś zaraz z nich wyjdzie, że postradam zmysły, zacznę krzyczeć i nie uwolnię się od swojego drugiego ja. Głupie. Ale naprawdę często odwracam wtedy wzrok. I wiem, że dzieje się coś niedobrego. Boję się poczuć dno, nie znam siebie na tyle, by przewidzieć co się stanie. Musze jak njszybciej zmniejszyć ro swojego umysłu. Jakkolwiek to brzmi O_o.

-Prawie 80% ludzi nigdy nie zazna szczęścia.
-Zawsze wolałam być w tej elitarnej mniejszości.
-Większość ludzi kończy zaczęte studia;
-No dobra, są wyjątki...

 Chciaż... Nie obraziłabym się za godziwą alternatywę...

I wiem, że stawiam sobie zbyt wysokie zadania i pragnienia. Noszę je z zamiarem spełnienia i to ich ciężar ciągnie mnie w dół zamiast wypychać ku górze. Ale nie potrafię z nich zrezygnować, dają mi jakieś takie ciupeńkie światełko nadziei. I wiem, że będą lepsze dni i będą takie gnójki, ale tak jak widzę dno, nie potrafię dostrzec powierzchi.

I tak już po prostu jest.

~~~~~~~~~~~~~~

O nic nie proszę, którz o to dba,
Gdy wokół tak wielu biedniejszych niż ja.
Boże swym dzieciom daj nadzieję bo,
Gdy Ty zawiedziesz, to zbawi ich kto?

~~~~~~~~~~~~~~

Koniec moich smętów.

Idę minimalizować straty...