Od lat próbuję się sklecić, choć trochę. Żyłam w rozsypce i nic się nie zmieniło. Teraz rozleciałam się już cała. Nie ma ani jednego dnia, kiedy nie czuję bólu wewnątrz siebie. To tak jakby coś gniotło i skręcało mi wnętrzności, tak bez przerwy. Brakuje mi już sił, już wcześniej brakowało, stałam już z rozwartymi ramionami by cię objąć, a ty z całej siły uderzyłeś gdzie zabolało najmocniej. Czy jestem w stanie wierzyć? Czy jestem w stanie kiedyś ufać? Czy jestem w stanie normalnie żyć? Czy w ogóle umiem żyć? Stałam się słaba i nieporadna, zawsze myślałam, że jestem silna i niezależna. Może taka kiedyś byłam. To moja wina, sama sobie to sprawiłam podejmując jedną złą decyzję w życiu. Może było ich więcej. Czy będę się kiedyś śmiała jak na tym zdjęciu? Czy będę się śmiała z Tobą? Czy będę się uśmiechała do Ciebie? Na tym zdjęciu znaliśmy się jakiś miesiąc lub dwa. Mój dawny, cudowny czas. Już zapomniałam jak to było, dlatego płaczę gdy spoglądam na to zdjęcie. Miłość i nienawiść, tak blisko siebie stoją. Minęło. Minęło to szczęście które mi dawałeś, oddałeś w zamian smutek. Dlaczego?

Brodka - Wszystko czego dziś chcę

Planuję dziś ogarnąć w chacie i nagle mam mnóstwo inspiracji do rysunków, do pisania, do wszystkiego.

Pakuję powoli manatki i usiłuję znaleźć w głowie choć okruch szczęścia.

Przecież powinnam być szczęśliwa. Prawda?

Mam czego chciałam. 
Tak sobie pościeliłam i tak się wysypiam.

No dobra, napiszę kilka zdań o mojej przyjaciółce, o mojej przyjaźni, a do tego spalę z trzy fajki i wypiję kawę.

Ja wciąż rzucam i wciąż wracam.

Anna wyjechała 24.10, zdjęcie jak widać jest z dnia poprzedniego, dnia w którym się upiłyśmy, tańczyłyśmy, gadałyśmy i płakałyśmy.

Ogólnie tańczę tylko po pijaku, bo nie umiem, bo się wstydzę.tylko przy niej mogę tańczyć nawet gdy jestem trzeźwa. Tylko ona zna moje najmroczniejsze strony tak bardzo, myślę że i vice versa.

Poznałyśmy się na pierwszym roku studiów, jakieś 9/10 lat temu. Pamiętam jak wbiła do nas na ćwiczenia z pytaniem : "Gdzie ja jestem?", wszystko co miała na sobie było za duże i jakieś dziwne, ale na niej wszystkie te dziwne rzeczy zawsze wyglądały cool. Spojrzałam na nią z ławki i pomyślałam, że to będzie moja przyjaciółka. Ja to chyba po prostu wyczułam. Dziwne, że nawet nie zamieniłam z nią słowa, a już to wiedziałam. Wierzę w swoją intuicję. 

Studiowałyśmy razem 3 lata, Anka prawie mieszkała u mnie. To były piękne czasy.

Ubolewałam trochę jak nasze drogi się rozeszły. Anna pojechała do Warszawy,

ja do Wrocławia, a później na południe Francji. OMG.

Teraz widujemy się zwykle raz na rok.

Anna przyjeżdża na winobranie i zostaje z miesiąc lub czasami i trochę dłużej.

Obydwie jesteśmy z tych osób, które nienawidzą porozumiewać się przez internet lub telefon.

Osobiście odzywam się do ludzi tylko jeśli potrzebuję, nie wiem może powinnam to zmienić.

Teraz Ona wyjechała i znowu, znowu czuję pustkę i samotność.

Przecież były takie dni, że nie zamieniłyśmy prawie słowa, a i tak to był fajny dzień razem.

Były dni kiedy miałyśmy gorszy nastrój, ale nigdy się nie kłóciłyśmy, tylko powiedziałyśmy sobie coś niemiłego, ale zaraz się za to przeprosiłyśmy.

Ona rozumie wszystko co mówię, a mało kto odbiera na tych falach.

Skwituję ten wpis wyznaniem, że kocham tą dziewczynę i cieszę się, 

że jest moją przyjaciółką.

Twenty One Pilots - Ride 

Zdobywamy szczyty. 

Nie miałam zbytnio czasu na internet ostatnio, stwierdziłam dzięki temu, że wcale do szczęścia go nie potrzebuję. Trochę nowości zawitało w moim życiu. Od listopada przenosimy się do większej wiochy.

Cieszę się ogromnie, bo w końcu będę mogła sama iść na zakupy, jest sklep!

Jest też przystanek i autobusy, będę mogła sama gdzieś pojechać. JEaH!

Od 8.11 zaczynam też kolejny kurs francuskiego, tym razem czteromiesięczny i tym razem z Bartkiem.

Będę w klasie z chłopakiem i jego mamą :)

Najwięcej zmian zachodzi jednak w mojej głowie.

Ostatnio sporo czytam.

Może nie sporo, ale więcej niż zwykle.

Więcej siedzę w książkach niż w internecie. 

Chcę się stać lepszym człowiekiem.

Jeszcze stoję trochę w miejscu z moimi nawykami.

Ciężko się poukładać od nowa. 

Wiem, że wszystko jest możliwe,

Myślę, że na tyle znam siebie,

że mogę w siebie wierzyć.

Antonio Castro - W. E. L. F. A. R. E.

Życie mnie męczy. Totalnie.

Na szczęście coś tam idzie w dobrym kierunku.

Oby tak zostało.

Zapierdzielamy na winobraniu już chyba czwarty tydzień. 

Moje tęce wyglądają jakbym wpadła w stado wściekłych kotów.

Trudno.

Zmęczę się jeszcze trochę.

Jeszcze będzie czas by odpoczywać.

Otis Taylor - 3 Stripes on a Cadillac

Do naszej rodzinki dołączył Jazz. Na zdjęciu tylko Blues, ale niebawem wrzucę fotę z moim dtugim  "dzieckiem".

Blusiak, do tej pory jedynak ma ogromny problem z zaakceptowaniem nowego domownika,

nie robi mu krzywdy, ale jest wyraźnie zazdrosny.

Mam nadzieję, że chłopaki się dogadają.

Dziś jadę nocować do koleżanki. Plotuchy, wege żarcie i wino. 

Taki plan na wieczór.

Bass Astral x Igo Orchestra  - It's only emotion

Zakochałam się. Bass Astral !

Mam bardzo dużo materiału na spowiedź, ale dziś chyba nie mam na nią czasu.

Dziś są moje 29 urodziny i z tej okazji jedziemy pod namiot. Może do lasu, może nad morze...

Mam dużo świeżych myśli w głowie i staram się wyprzeć mój stary "porządek"

Najtrudniejsza część zadania, które sobie postawiłam to przestać siebie brać zbyt poważnie,

Więrzę mocno, że życie jest po to żeby żyć, no właśnie żyć i doświadczać, zamiast przejmować się wszystkim w koło i w kółko. Trzeba poszerzać swoje horyzonty, a nie tkwić, biegać w kółku.

Wydaje mi się, że przechodzę jakieś dziwne katarsis. 

Emocje ostatnio mocno mną targają, od płaczu, bezsilności i chęci opuszczenia tej planety do radości życiowej i wiary, że wszystko będzie nawet lepiej niż myślę.

Może ja po prostu mam taką naturę, może tak po prostu szukam siebie.

Nie wiem, ale zaczytuję się teraz w lekturach, które dają mi inny obraz świata.

Dla większości to co mam w głowie to szaleństwo, ale ja wolę to szaleństwo,

lubię czasami odlecieć.

Hentai Corporation /Pol'and'Rock

Wczoraj,  można też uznać, że dziś wróciłam z Wood'a.

Nie bawiłam się tak świetnie jak w 2009 i 2010, wpłynęło na to wiele czynników.

Mimo to cieszę się, że byłam i myślę, że jeszcze tam wrócę, może i za rok.

Na pewno następnym razem biorę zapas powerbanków, albo w ogóle będę miała tel. w dupie.

Ustawiałam się z dużą ilością osób, ale przez brak baterii w telefonie nie miałam możliwości się kontakotwać. 

Tam jest za dużo ludzi, żeby się szukać. Pół festiwalu stałam w kolejkach.

Najbardziej wkurwiłam się, bo już nawet nie zdenerwowałam, jak zostawiłam telefon w punkcie do ładowania,

zapłaciłam im kasę za naładowanie telefonu, Stałam pół godziny w kolejce żeby zostawić tam telefon, godzinę żeby go odebrać, okazało się, że fon nie został podłączony, więc wkurwiłam się, ale go tam zostawiłam ponownie, a później znów stałam godzinę żeby go odebrać. Więc można się wkurwić. Gdybym umiała się wbijać w kolejki, ale nie potrafię, chyba dlatego, że ludzie, którzy się wpierdzielają w kolejkę irytują mnie na woodzie najmocniej.

Mam ochotę ich zwyzywać, ale zawsze po prostu stoję jak ciota wkurwiona, ewentualnie zabijam wzrokiem.

Raz laska wjebała się przede mnie, ale zauważyłam, że ma w dłoni 20 zł, a stała w kolejce gdzie płaciło się wyłącznie żetonami. Szczerzę się ucieszyłam, że stała pół godziny po nic. Gardzę ludźmi wpychającymi się przed innych. Jeśli ktoś chce się wbić i zapyta, poda mi jakiś konkretny powód to spoko, dam radę to przeżyć, ale nie tych ludzi, którzy się po prostu wpierdalają!

Te zasrane toitoie też mnie demotywują i ludzie, którzy tworzą wokół siebie wysypisko.

Nie rozumiem jak można zasrać cały toitoi! 

Żule, którzy zasrani leżą po krzakach nieprzytomni.

No i mój powrót był dość męczący, bo miałam problem z kupnem biletu, dlatego, że mogłam go kupić tylko przelewem, ale miałam rozładowany telefon. Musiałam szukać jakiejś miejscówki z kontaktem.

Wyruszyliśmy z wooda o 12, a do domu doterliśmy dopiero o 2 w nocy.

Była przygoda.

CIeszę się, że spotkałam się ze znajomymi, niestety nie ze wszystkimi.

Fajny czas Woodsock, ale następnym razem lepiej się przygotuję, dość stania w kolejkach, bo później już nie mogłam ustać na koncertach i dużo fajnych ominęłam.

Może za dużo złych rzeczy wymieniłam, ale szczerze to bardziej mi się podobało niż nie podobało. Cała reszta jest plusem. Jest wiele, atrakcji, wiele świetnych ludzi. Nic przykrego jeszcze mnie tam nie spotkało.

Chcę jeszcze.

A na focie dworzec w Kostrzynie.

No i link do fragmentu koncertu, który niestety przegapiłam :(

Nick Cave & The Bad Seeds - Higgs Boson Blues

Kiedyś miałam przekonanie, że przyjaciół mam wielu.

Prawda jest taka, że aby ich zliczyć wystarczy mi jedna dłoń i jeszcze zostanie palec.

To zdjęcie zrobiłam Ani, mojej przyjaciółce.

Czas pokazał mi wiele.

Życie sprawiło, że zaczynam czuć coraz większą niechęć do ludzi,

Życie sprawia, że zaczynam kochać coraz mocniej zwierzęta i naturę.

Przyroda jest prawdziwa i hojna ,  ludzie coraz bardziej sztuczni i egocentryczni.

Niedługo jadę do Polski, boję się trochę, nie wiem dlaczego.

Może dlatego, że ostatnio byłam w Polsce 8 miesięcy temu?