Bardzo kocham moją mamę. Choć zmuszone jesteśmy żyć setki kilometrów od siebie uważam, że nasza więź jest bardzo silna. Mam i zawsze miałam tylko jednego rodzica, moją kochaną mamę, która nauczyła mnie patrzeć na świat w ten sposób jak widzę go teraz, za co jestem jej ogromnie wdzięczna. To ona od dziecka rozwijała moją wyobraźnię. Nigdy nie zapomnę gdy do snu włączała nam ścieżkę dźwiękową z filmu "Tańczący z wilkami" i proponowała byśmy wyobrażały sobie i opowiadały co sobie wyobrażamy do tej pięknej muzyki. To moje cudowne chwile z dzieciństwa. Śpiewała budząc mnie do przedszkola lub później do podstawówki piosenkę, która zaczynała się słowami" Zbudziło słoneczko uśpiony świat", pamiętam tą melodię do dziś, choć nie wiem jak dalej idzie tekst i jaki ma tytuł ta piosenka. Do snu śpiewała mi piosenkę "Mały Książę" Kasi Sobczyk.. Zakochałam się dzięki niej w starożytnym Egipcie i chciałam zostać archeologiem lub przyrodnikiem gdy będę dorosła. To cudowne, że jest osobą z którą mogę porozmawiać o wszystkim. Zna moje jasne i ciemne strony i nadal mnie bardzo kocha, wiem to, czuję to. Moja miłość jest wielka !  

Dzień mamy , niech trwa zawsze.

Bass Astral x Igo - Feeling Exactly

Feeling Exactly w ogóle nie podobał mi się gdy usłyszałam go po raz pierwszy. Teraz mam czas, że mogę słuchać go w kółko, aż mi zbrzydnie.

Chciałam z Kacpra pomalować na wampira, ale niechcący wyszedł mi Joker. 

W niedzielę korzystając z dnia pobawiłam się trochę w fotografa, a później urządziliśmy sobie randkę w kuchni. Do makaronu, który nam zaserwowałam grali nam chłopaki Bass Astral x Igo, a do tego graliśmy w pokera kośćmi. Później wybraliśmy się do salonu na spektakl "Tango" Mrożka, a następnie salon zamieniliśmy na disco i bawiliśmy się prawie do rana. Muszę przyznać, że to była jedna z moich ulubionych randek mimo, że w czterech ścianach. Lubię być z nim.

Pojutrze wyruszamy. Staram się spakować na cztery miesiące, ale niezbyt dobrze mi to idzie. Jestem klamociarą i mam wrażenie, że wszystko może mi się przydać. Z drugiej strony, uczę się przejść na minimalizm, chcę potrafić się zmieścić w jednej walizce. No, ale tu pojawia się problem, bo mam mnóstwo książek, których ostatnio nie miałam kiedy czytać, a czy w Polsce znajdę na to czas? Przecież muszę wciągnąć ten materiał, który jest potrzebny do zdania prawka, a oprócz tego muszę wciąż wkuwać francuski. Trochę się stresuję wyjazdem. Nie będę widziała Blusa przez 4 miechy, za to Jazz jedzie ze mną. Mam już zaklepany pokój we Wrocku, pracę w barze, w którym kiedyś pracowałam i dobrze, bo kocham to miejsce. Niby wszystko się układa. Po co ja się przejmuję? Ja już tak mam i muszę się z tego wyleczyć. Trzeba w końcu żyć w teraźniejszości, to daje spokój. Jadę najpierw do Holandii, odwiedzić mamę. U mamy czeka na mnie mój świąteczy prezent, którego nie mogłam odebrać wcześniej, gdy go odbiorę, zacznę nową przygodę. Będzie to prawdopodobnie widoczne na photoblogu. Wiosną czas się obudzić i w końcu zacząć żyć. Faktem jest, że mocno zdziczałam na tym zadupiu gdzie mieszkam. Kocham to miejsce i nienawidzę. Muszę od czasu do czasu wyjść do ludzi, do miasta, po prostu. Dużym plusem jest, że będę mogła się spotkać ze wszystkimi znajomymi, może uda mi się pojechać na jakieś plenery fotograficzne. .. Będzie dobrze, będzie na pewno. Na zdjęciu z Gosią.

Brodka - Wszystko czego dziś chcę

Planuję dziś ogarnąć w chacie i nagle mam mnóstwo inspiracji do rysunków, do pisania, do wszystkiego.

Pakuję powoli manatki i usiłuję znaleźć w głowie choć okruch szczęścia.

Przecież powinnam być szczęśliwa. Prawda?

Mam czego chciałam. 
Tak sobie pościeliłam i tak się wysypiam.

No dobra, napiszę kilka zdań o mojej przyjaciółce, o mojej przyjaźni, a do tego spalę z trzy fajki i wypiję kawę.

Ja wciąż rzucam i wciąż wracam.

Anna wyjechała 24.10, zdjęcie jak widać jest z dnia poprzedniego, dnia w którym się upiłyśmy, tańczyłyśmy, gadałyśmy i płakałyśmy.

Ogólnie tańczę tylko po pijaku, bo nie umiem, bo się wstydzę.tylko przy niej mogę tańczyć nawet gdy jestem trzeźwa. Tylko ona zna moje najmroczniejsze strony tak bardzo, myślę że i vice versa.

Poznałyśmy się na pierwszym roku studiów, jakieś 9/10 lat temu. Pamiętam jak wbiła do nas na ćwiczenia z pytaniem : "Gdzie ja jestem?", wszystko co miała na sobie było za duże i jakieś dziwne, ale na niej wszystkie te dziwne rzeczy zawsze wyglądały cool. Spojrzałam na nią z ławki i pomyślałam, że to będzie moja przyjaciółka. Ja to chyba po prostu wyczułam. Dziwne, że nawet nie zamieniłam z nią słowa, a już to wiedziałam. Wierzę w swoją intuicję. 

Studiowałyśmy razem 3 lata. Anka prawie mieszkała u mnie. To były piękne czasy.

Ubolewałam trochę, że nasze drogi się rozeszły. Anna pojechała do Warszawy,

ja do Wrocławia, a później na południe Francji. OMG.

Teraz widujemy się zwykle raz na rok.

Anna przyjeżdża na winobranie i zostaje z miesiąc lub czasami i trochę dłużej.

Obydwie jesteśmy z tych osób, które nienawidzą porozumiewać się przez internet lub telefon.

Osobiście odzywam się do ludzi tylko jeśli potrzebuję, nie wiem może powinnam to zmienić.

Teraz Ona wyjechała i znowu, znowu czuję pustkę i samotność.

Przecież były takie dni, że nie zamieniłyśmy prawie słowa, a i tak to był fajny dzień razem.

Były dni kiedy miałyśmy gorszy nastrój, ale nigdy się nie kłóciłyśmy, tylko powiedziałyśmy sobie coś niemiłego, ale zaraz się za to przeprosiłyśmy.

Ona rozumie wszystko co mówię, a mało kto odbiera na tych falach.

Skwituję ten wpis wyznaniem, że kocham tą dziewczynę i cieszę się, 

że jest moją przyjaciółką.