powrocik.

a no pojawi sie.

zdjecie takie jakie jest - komentarz chyba niepotrzebny.

wiec tak. zdjecie dedykowane calemu forum młodych pniewskiemu. tak jesiennie i pieknie tam bylo. ahh.
wzloty i upadki. no i tak w kółko. w glosnikach jakies dziwne sdm'y i takie inne. w zasadzie beznadziejne ale chociaz roswietla troche zycie. ponure. nie wiadomo co sie dookola dzieje. ludzie kiedys pozytywni zamykaja sie.

co sie dzieje ze mam dosc ludzi. najlepiej to w samotnosci juz bym sobie zyla. choc sie jej strasznie boje. bledne kolo. no ale... pisze bez sensu. wiem.

niby nie jestem sama a taka samotna.

hmm. :(

ale jest iskra nadziei.

jest takie czekanie, które już jest spotkanie

( . . . )

jest taka cisza w której słyszysz Niesłyszalnego

Odpłyniemy - nie będzie nas obchodził świat
Nie odbierze skrzydeł nam
Odejdziemy tam gdzie nikt nie będzie mógł nas znać
- hen w dal
Smutek niech zostanie sam

Ukryjemy bicie serca w ciszy prostych słów
Sama śmierć trop zgubi w nich
Żyć będziemy gdzieś gdzie nic nam nie przeszkodzi żyć
- we śnie
Nawet zimy krótkie dni

I zbudujemy dom
a w nim będziemy pleść marzeń nić
Przez okno puszczać ją na wiatr
Chwytać szczęście
nałapiemy szczęścia pełną garść

Wystarczy tyle żeby trwać
By po prostu być

Odnajdziemy zgubiony wspólnych nocy sens
Aż po świt co zaprze dech
Odszukamy - otrząśniemy z kurzu oczu blask
- ten sam
Będzie stać nas znów na śmiech

Przetrzymamy obcych spojrzeń lodowaty deszcz
Sami ogrzejemy się
I przetrwamy - a gdy nam zabraknie kiedyś sił
by śnić
Rozpłyniemy się we mgle

Zbudujemy dom
a w nim będziemy pleść marzeń nić
Przez okno puszczać ją na wiatr
Chwytać szczęście
nałapiemy szczęścia pełną garść

Wystarczy tyle żeby trwać
By po prostu być

Dom o zielonych progach  "Dom"