Joachim Yoshihiro Uetake

Pozdrowienia z nad Bałtyku.. (:

    Czasami czas nie ma żadnego znacznia... Ludzie, którzy już raz stali się dla nas ważni juz zawsze tacy będą. Nieważne ile złego wydarzyłoby się po drodze.. Jak bardzo by zranili. Zaufanie, wspomnienia, wspólne momenty.. zawsze zostają w pamieci.  Już zawsze ten człowiek w jakiś sposób będzie wyjątkowy.. Chociaż.. przez ten rok zmieniło się o wiele za dużo.... Nie wierzę, że mogliśmy do tego dopuścić.. Że nie zadziałaliśmy w pore..

Ale...

Cieszę się, że mimo wszystko przez te trzy dni mogłam się tak dobrze bawić, znów spędzić czas, powygłupiać się i porozmawiać z Bratnią Duszą... Brakowało mi tego... Wciaż brakuje.. Kołobrzeg od razu nabrał jakby odrobinę więcej Słońca. Znowu poczułam się jak dziecko skaczące po murku, grające na automatach, pluskające się na plaży i zajadające gofry :) Dlaczego ja wgl zrezygnowalam z takiego życia?!

Miałam wszystko co najważniejsze, ale nie potrafiłam tego docenić... Wciągął mnie światek mediów, celebrytów, telewizji... Co ja w tym widzialam? Nie wiem. Wiem tylko, ze zrobiłabym wszystko żeby być taka jak dawniej. Żebym odzyskala tą prawdziwą pasję, prawdziwych przyjaciół i prawdziwe życie. NORMALNE, ale NAJPIĘKNIEJSZE jakie istnieje. Dopiero teraz to rozumiem.. To wlaśnie ta normalność jest cudem, wlaśnie to zwykłe ale PRAWDZIWE życie.

    Chciałabym żeby znowu tamte wartości były dla mnie najważniejsze a nie koeljne wywiady czy głupie sesje zdjęciowe. Najchętniej cofnęłabym czas... Zbyt wielką cenę przyszło mi zapłacić za te "5min" zbyt wiele straciłam... I... nie wiem, naprawdę nie wiem czy było warto.. Powiecie, ze jestem niewdzieczną smarkulą, która śmie narzekać a spełniły się jej największe marzenia... Ale nie nie zdajecie sobie sprawy jakie konsekwencje przyszło mi ponieść.

Co pocieszające...

W środku ciągle czuję, że jestem taka sama, że tam w środku istnieje wciąż tamta Monika... Spokojna, normalna, uśmiechnięta, z pasją... Uwierzcie..Tylko czasami trudno mi to pokazać. Czegoś ciągle się boję... Boję się być.. nikim.. 
Nie zapomniałam jaka byłam nie zapomniałam kim byłam. I wierzę, że wciąż będę potrafiła taka być...

Naprawianie wszystkiego zajmie potwornie dużo czasu. Ale tak jak w pasji, wierzę, że nic nie jest niemożliwe..

 Wracają wspomnienia, męczą, nie dają spokoju... Nie da się zapomnieć tylu pięknych momentów z życia. I nie chcę zapomnieć.

Chcę żeby było dobrze, naprawdę dobrze... Tak jak ostatnie 3 dni nad morzem, jak w zeszłym roku, jak na pozornie nic nie znaczącym spacerze po Poznaniu... jak... przy prawdziwej chwili szczerego śmiechu przy głupim krążku, który wylatywał gdzie chciał i sprawnie nabijał mi punkty :)
To te chwile są warte zapamiętania...
Nie jakiekolwiek "czerwony dywan" na którego myśl mam ochotę uderzyć głową w ścianę...

Zgubilam siebie...

Zrobiłabym WSZYSTKO by tylko mogło być jak KIEDYŚ...

Proszę, uwierzcie.

Taka chcę być.. prawdziwa :(